วันอาทิตย์ที่ 27 สิงหาคม พ.ศ. 2560

ผู้เฒ่าเฟสบุ๊ค

ผู้เฒ่าเฟสบุ๊ค

 บ่อว่าคืนหรือเซ้า                           ได้นั่งเจ่าเฝ้าหน้าจอใจจดจ่อ
 แต่นำสาว สิโพสต์หยัง                ถ่ากดไลค์ใจเอยใจผู้บ่าวเฒ่า 
เมียเผลอได้เพ้อป่วงห่วงนำสาว     เฝ้าเฟสจ้อ คองถ่าแต่ผู้สาว
เวียกและงานบ่อเคยเว้า                           เอาแต่เมียสิหลิงหล่ำ
เซ้าฮอดค่ำ ค่ำฮอดเซ้า                              บ่อกินข้าวกะอิ่มเป็น
เห็นไปหมดสุบ้าน                                    ฮอดกำนันและผู้ใหญ่
ทันสมัยเปิดเน็ตพ้อ                                       อบต.นั้นกะผ่องกัน
หันไปไสเห็นแต่จ้อ                                     เขี่ยหน้าจออยู่ไหว่ๆ
ผ่องเล่นไลน์ อินบล๊อกเข้า                                  หัวยุ้มใส่คอมฯ
ใช้ซื่อปลอม แปะเอาฮูป                             ผู้บ่าวหล่อมาแทนโต
โสแต่ควมดี                                                  อวดผู้สาวอยู่เบิ้ดมื้อ
คือลูกเมียเป็นบอดไบ้                                 บ่อใส่ใจความเป็นอยู่
คึดเบิ่งดู คันเมียฮู้รหัสเฟชเจ้า               ย้านเน่าถิ่มอยู่หน้าคอมพ์

วิถีบ้านท่ง หอมกลิ่นใบข้าว

  • ยินเสียงเพรียกก้อง กระทาดงต๊อกต้อส่ง
  • อัสดงสิลับไม้ ใบข้าวโน้มก่องกวย
  • หอมฮวยๆ โชยฟุ้ง อบอวลตามท่ง
  • จักจั่นดง ฮ้องสั่งซู้ ดังก้องสนั่นมา
  • เขียดจานาพองคอเว้า คุยสาวยามใกล้ค่ำ
  • แอ็บ แอ็บ ตามป่าข้าว ฟังแล้วกะม่วนยิน
  • กาเอี้ยงบินเมือบ้าน คืนคอนดอนป่า
  • ูหมู่ชาวนาวางเวียกไว้ คืนบ้านต่าวเมือ
  • ฝูงหมู่เด็กหนุ่มน้อย หาปลาจนค่ำ
  • บ้างผ่องใส่เบ็ด ดักลอบไว้ ยามไซแล้วสิต่าวเมือ
  • สุขใจเหลือหาปลาได้ ยามแลงสิต้มอ่อม
  • หุงหาภาช์แลงไว้ คองถ่าพ่อแม่ตน
  • เกิดเป็นคนต้องทนสู้ วิถีเฮาบ่อคือเผิ่น
  • เดินตามนาป่าไม้ สุขใจแล้วส่ำที่เป็น
 วิถีบ้านท่ง หอมกลิ่นใบข้าว

ยังถ้าเจ้าอยู่เดี้




 สายลมหนาวมาซูนต้อง  หนาวกายยังพออยู่  
หนาวใจขาดคู่ช้อน        มะโไห้หน่วงหนาว
สุริเยศหุ่งเช้า                 เหมยหมอกพอจาง
ผ้าห่มนวมห่อกาย          แต่ใจยังหนาวจ้อย
คอยผู้สาวที่เคยเว้า         สิหวนมาตอนปีใหม่
สัญญาใจต่อบักอ้าย          เจ้าโยนถี้มแล้วไป่น้อ


 ผญา บ้านนา

วันศุกร์ที่ 25 สิงหาคม พ.ศ. 2560

ผญา คิดฮอดสะหวัน

 ผญา บ้านนา


สะหวันดินแดนก้ำ      วัฒนธรรมเฮาสูงส่ง
ให้จรรโลงสืบไว้     อย่าไลถิ่มถุ่มถาง
อย่าฟ้าววางลืมสิ้น        ผืนดินให้ฮักแก่น
อย่าฟ้าวลืมเสียงแคน    เสียงพิณเตาะต่อยต้อง   หมอลำร้องโอ่กลอน