ผญาน้ำท่วม ๔๕
น้ำตาไหล น้ำใจหลั่ง โฮมพลังซ่อยกัน
(มหาอุทกภัย กลอน ๑ )
น้ำตาไหลแข่งสายน้ำ กรรมหยังก่อแต่คราวได๋
จั่งพ้อภัยพิบัติหนัก ลากน้ำตาลงมาแก้ม
ได้แต่แนมนำสายน้ำ พัดเงินคำข้าวของผ่าน
จักไม้ท่อน เฮือนชาน แป้นกระดานเต็มพื้น ผืนน้ำล้นเอ่อไหล
หลากมาแฮงเกินห้ามได้ ไหลเร็วหลั่งทั่งคือสูน
บวกแล้วคูณเพิ่มขยาย กว้างออกไปบ่มีช้า
เต็มสายตาฮอบขวาซ้าย แนมทางได๋ขาวจ่านพ่าน
ตกใจสั่นขวัญสายธาร มาประชันกับขวัญข้อย บ่มีน้อยไปกว่ากัน
แม่นสิขุดเอาดินกั้น ดันทรายใส่กระสอบปิด
ก่อปูนอิฐกะยังพัง ทะลักหลัง ทางหน้าโค้ง
คือแม่คงคาเคียด เบียดเข้ามาถาโถมใส่
แม่นสิปิดป่องได๋ สูงปานได๋ก่อห้าม กำลังน้ำกะไล่พัง
บ้านบ่สนคนผู้สร้าง ฮื้อ ออกอย่างบ่รอไผ
ปูกไว้หลายปีเดือนทำ น้ำพัดมาบ่โดนสิ้น
ปลูกกับดินไว้สองชั้น ทางใต้ดันคันไดไต่
ขึ้นชั้นสองน้ำยังไล่ เหมิดบ่อนไปปีนขึ้นค้าง หลังคาบ้านเหลือบ่อนเดียว
น้ำกะยังไหลเขี่ยว เทียวบอกว่าพากันหนี...สาเด้อ
ให้นาทีชีวิตคน ยังหลูโตนถ้าคนซ้วน
สิ่งของมวลสะสมไว้ ทรัพย์สินในสถานที่
ของทุกอย่างเหมิดชีวี แม่วารีพัดจากบ้าน เหมิดคำต้านแต่ตะลึง
คันสิถามตำก้นบึ้ง คงถึงที่เหมิดทางฝืน
น้ำเอาคืนเฮาเฮ็ดเขา เอาเปรียบมาแต่ครากี้
ถึงนาทีเฮ็ดคืนบ้าง อัดพลังบ่ยั้งท่า
นับเงินผลาญแสนล้านค่า กับราคาฆ่าป่าไม้ ในไพรกว้างบ่ห่วงเขา
คิดเถิงจุดเพื่อหยุดเศร้า แม่นเฮาทุกข์น้ำไล่หนี
หากชีวียังคงไหล ลมหายใจสัญจรค้ำ
เสียเงินคำทำใจนิ่ง ลมดันคีงยังตีงต่อ
ถือว่ากรรมเฮาเคยก่อ เคราะห์แต่ของมองโตบ้าง หาทางตั้งตนต่อไป
เอาชีวิตมารอดได้ ปานเกิดใหม่ไผมีหยัง
ต่างก็มาขวนขวายหา ในโลกานี้ทั้งสิ้น
อยู่กับดินซินกับน้ำ ยามตัดเขาเข้าในป่า
เลิกปานได๋ก็ดั้นฝ่า อายุหลายร้อยปีพ้น ความอยากล้นหม่นใส่เงิน
แม่นใบไม้สิเอิ้น ลมเตินพัดอย่าตัดสีน
เฮาก็ขีนตัดออกมา จนรุกขาบ่ยังค้าง
เวลาพังดังลั่นไห้ ก้องทั่วไพรน้ำตาชุ่ม
ลากลงมาหลายกลุ่ม หลายปีซุมมนุษย์ฮ้าย ได้ทำร้ายต่อพนา
บัดนี้เขาบอกสู่หน้า จำไว้อย่าทำลายกัน
น้ำพัดพาลโกลาหล ให้หมู่คนยากวายวุ่น
หากยังบุญได้เคยค้ำ ความดีนำหนุนเลี้ยงหล่อ
น้ำใจไหลบ่ชะลอ พอแต่ฮู้ข่าวได้ คนมือไม้ไปซ่อยแฮง
ส่งข้าวสารอาหารแห้ง เงินคำแบ่งจัดแจงหมอน
มอบอาภรณ์ผ้าห่มผืน ให้ค่อยฝืนยืนวันมื้อ
อดทนถือสติไว้ เบิ่งกันไปตามหน้าที่
คนไทยฮักสามัคคี ความปราณียามทุกข์ท้อน มาไหลข่อนบ่อนเบิ่งงาม
น้ำใจทวนกว่ามวลน้ำ ทุกชั้นส่ำหล่ำแลเหลียว
สัญจรเทียวไปซ่อยเหลือ เอื้ออาทรป้อนเย็นยื่น
ยากก็บืนยืนหยัดไว้ แม่นเสียใจไปหน้าต่อ
คนหนึ่งพาย คนหนึ่งถ่อ งามใจขอยอย้อง มองแล้วประทับตา
ยามโศกเศร้าคราวพ้อหน้า ซ่อยกันฝ่ายามวิกฤติ
เป็นจริตคนดีเชิญ เอิ้นว่ามาเด้อคราวนี้
บุญเฮามีได้เกิดซ้น เป็นคนไทยให้มาฮ่วม
น้ำใจก่อพลังรวม ให้ข่วมกายสายน้ำคลั่ง รวมใจกั้งเป็นฮ่มกัน... พี่น้องไทยเอ้ย ฯ
จั่งพ้อภัยพิบัติหนัก ลากน้ำตาลงมาแก้ม
ได้แต่แนมนำสายน้ำ พัดเงินคำข้าวของผ่าน
จักไม้ท่อน เฮือนชาน แป้นกระดานเต็มพื้น ผืนน้ำล้นเอ่อไหล
หลากมาแฮงเกินห้ามได้ ไหลเร็วหลั่งทั่งคือสูน
บวกแล้วคูณเพิ่มขยาย กว้างออกไปบ่มีช้า
เต็มสายตาฮอบขวาซ้าย แนมทางได๋ขาวจ่านพ่าน
ตกใจสั่นขวัญสายธาร มาประชันกับขวัญข้อย บ่มีน้อยไปกว่ากัน
แม่นสิขุดเอาดินกั้น ดันทรายใส่กระสอบปิด
ก่อปูนอิฐกะยังพัง ทะลักหลัง ทางหน้าโค้ง
คือแม่คงคาเคียด เบียดเข้ามาถาโถมใส่
แม่นสิปิดป่องได๋ สูงปานได๋ก่อห้าม กำลังน้ำกะไล่พัง
บ้านบ่สนคนผู้สร้าง ฮื้อ ออกอย่างบ่รอไผ
ปูกไว้หลายปีเดือนทำ น้ำพัดมาบ่โดนสิ้น
ปลูกกับดินไว้สองชั้น ทางใต้ดันคันไดไต่
ขึ้นชั้นสองน้ำยังไล่ เหมิดบ่อนไปปีนขึ้นค้าง หลังคาบ้านเหลือบ่อนเดียว
น้ำกะยังไหลเขี่ยว เทียวบอกว่าพากันหนี...สาเด้อ
ให้นาทีชีวิตคน ยังหลูโตนถ้าคนซ้วน
สิ่งของมวลสะสมไว้ ทรัพย์สินในสถานที่
ของทุกอย่างเหมิดชีวี แม่วารีพัดจากบ้าน เหมิดคำต้านแต่ตะลึง
คันสิถามตำก้นบึ้ง คงถึงที่เหมิดทางฝืน
น้ำเอาคืนเฮาเฮ็ดเขา เอาเปรียบมาแต่ครากี้
ถึงนาทีเฮ็ดคืนบ้าง อัดพลังบ่ยั้งท่า
นับเงินผลาญแสนล้านค่า กับราคาฆ่าป่าไม้ ในไพรกว้างบ่ห่วงเขา
คิดเถิงจุดเพื่อหยุดเศร้า แม่นเฮาทุกข์น้ำไล่หนี
หากชีวียังคงไหล ลมหายใจสัญจรค้ำ
เสียเงินคำทำใจนิ่ง ลมดันคีงยังตีงต่อ
ถือว่ากรรมเฮาเคยก่อ เคราะห์แต่ของมองโตบ้าง หาทางตั้งตนต่อไป
เอาชีวิตมารอดได้ ปานเกิดใหม่ไผมีหยัง
ต่างก็มาขวนขวายหา ในโลกานี้ทั้งสิ้น
อยู่กับดินซินกับน้ำ ยามตัดเขาเข้าในป่า
เลิกปานได๋ก็ดั้นฝ่า อายุหลายร้อยปีพ้น ความอยากล้นหม่นใส่เงิน
แม่นใบไม้สิเอิ้น ลมเตินพัดอย่าตัดสีน
เฮาก็ขีนตัดออกมา จนรุกขาบ่ยังค้าง
เวลาพังดังลั่นไห้ ก้องทั่วไพรน้ำตาชุ่ม
ลากลงมาหลายกลุ่ม หลายปีซุมมนุษย์ฮ้าย ได้ทำร้ายต่อพนา
บัดนี้เขาบอกสู่หน้า จำไว้อย่าทำลายกัน
น้ำพัดพาลโกลาหล ให้หมู่คนยากวายวุ่น
หากยังบุญได้เคยค้ำ ความดีนำหนุนเลี้ยงหล่อ
น้ำใจไหลบ่ชะลอ พอแต่ฮู้ข่าวได้ คนมือไม้ไปซ่อยแฮง
ส่งข้าวสารอาหารแห้ง เงินคำแบ่งจัดแจงหมอน
มอบอาภรณ์ผ้าห่มผืน ให้ค่อยฝืนยืนวันมื้อ
อดทนถือสติไว้ เบิ่งกันไปตามหน้าที่
คนไทยฮักสามัคคี ความปราณียามทุกข์ท้อน มาไหลข่อนบ่อนเบิ่งงาม
น้ำใจทวนกว่ามวลน้ำ ทุกชั้นส่ำหล่ำแลเหลียว
สัญจรเทียวไปซ่อยเหลือ เอื้ออาทรป้อนเย็นยื่น
ยากก็บืนยืนหยัดไว้ แม่นเสียใจไปหน้าต่อ
คนหนึ่งพาย คนหนึ่งถ่อ งามใจขอยอย้อง มองแล้วประทับตา
ยามโศกเศร้าคราวพ้อหน้า ซ่อยกันฝ่ายามวิกฤติ
เป็นจริตคนดีเชิญ เอิ้นว่ามาเด้อคราวนี้
บุญเฮามีได้เกิดซ้น เป็นคนไทยให้มาฮ่วม
น้ำใจก่อพลังรวม ให้ข่วมกายสายน้ำคลั่ง รวมใจกั้งเป็นฮ่มกัน... พี่น้องไทยเอ้ย ฯ
แม้น้ำท่วมยิ่งใหญ่ ยังเห็นน้ำใจล้นนที
จ.เขมจิตต์
จ.เขมจิตต์
๑๒ ตุลาคม ๒๕๕๔
(วันมหาปวารณา)
